kominiarzy. <br>Jest rok tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty ósmy. Lato. Wszyscy pijani kominiarze już od dawna nie żyją. Po roku bezrobocia dostaję pracę w wydawnictwie. Podczas przerwy na papierosa spotykam kobietę, która urodziła się dwadzieścia dwa lata wcześniej. Nie mam już wełnianej czapeczki. Nie mam wątpliwości, że zobaczyłem anioła. <br>Jest rok tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty szósty. Grudzień. Ja i mój kolega Kubeł stoimy pod "Remontem". Dyszymy jak zbite psy. Jeszcze dwadzieścia minut temu goniło nas po ulicy sześciu skinów. Dwa tygodnie potem napiszę o tym wypracowanie, które zatytułuję "Spowiedź dziecięcia ćwieków". Polonista powie, że ten temat jest do niczego. Mówiąc brutalnie, dostanę za to