na moją cześć. <br>A może jednak Ewa na mnie czeka? <br>Nie. Stoi z Andrzejem i kurczowo trzyma go za rękę. Aha! Więc boi się wrócić do mnie. On ją omotał. Ale ona mu ucieknie! Prędzej czy później ucieknie! <br>A jeśli nie... <br>Przyciska jego rękę do policzka... Może dlatego przeszywa mnie dzika myśl: że mimo wszystko... w gruncie rzeczy... nie on tu jest przegrany... <br>Bzdura! <br> Andrzej...<br>Zostać w domu. Albo uciec na wieś do ojca. Nie chcę być wśród nich. Czy Ewa poszłaby beze mnie? Nie, pewnie nie. Ale dowiedziałaby się, ile mnie to kosztuje. I znów zaciążyłby nad nami ten dręczący