ojca na brzegu jeziora. Uklęknę i rękę zanurzę. I muszlę z zapisem tego, co było, na światło wydrę. I w puzdrze lustrzanym ujrzę zapis ojcowego losu, co obrósł blizną perłową". <br>Przystanął, bo zaskoczył go styl tego aktu wiary. Nie wiedział, czy ma uznać te zdania za swoje, czy za liść dzikiego wina zasuszony, co nagle wypadł z licealnej antologii i przylgnął do spoconego czoła... <br>Gdy dochodził do szosy, usłyszał orkiestrę. Nad ogrodami zawiązującymi pierwsze kwiaty, pod niebem ze skowronkiem strojącym śpiew rozlegał się marsz wojenny. Nie znał tej melodii. Dochodził do szkoły. "To stamtąd". Na pierwszym piętrze w oknie stał czarny głośnik