Wprawdzie nagranie nigdy nie odda brzmienia, a przede wszystkim atmosfery naturalnego cerkiewnego wnętrza, to jednak daje wyobrażenie o uroku bizantyjskiej kultury.<br>&lt;au&gt;P.Sa.&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art"&gt;<br>&lt;tit&gt;Zaraza&lt;/&gt;<br><br>Przestrzeń dramatu amerykańskiej pisarki Naomi Wallace "Tylko ta pchła" idealnie przystaje do inscenizatorskich upodobań Anny Augustynowicz: stanowi zamknięte laboratorium słabości i szaleństw ludzkiej psychiki. Wokół króluje dżuma. Na przymusową kwarantannę w pałacu londyńskich arystokratów skazana zostaje - wraz z parą gospodarzy - dwójka przypadkowych intruzów, młody marynarz i dziewczyna: chude, niepociągające stworzenie o znamiennym imieniu Morse, ofiarnie grane przez Annę Moskal. Jej przenikliwe oczy groźnie i wyzywająco taksują otoczenie, to ona jest instynktownym motorem kolejnych psychodram i prowokacji, obnażających