W intencji i wizji Moliera jest to młody awanturnik,<br><br>&lt;page nr=54&gt; którego przy przedzierzgnięciu z osoby duchownej w świeckiego kawalera, przybrał w mały kapelusik, wielką kryzę, inkrustowaną szpadę i koronki. To wszystko i więcej jest anegdotyczną, kronikarską prawdą, lecz również w londyńskim "Tartuffie" rozstrzygnęła prawda artystyczna - kryształowa czystość, prawie dotykalna wyrazistość, muzyczna dźwięczność słowa. Drugi dialog Tartuffa i Elmiry (ślicznej, wytwornej Annie Ducaux) słynny dialog, który go demaskuje w oczach Orgona, był teatrem absolutnym, teatrem, który zostawia rzadkie poczucie, że dalej, wyżej w tym rodzaju interpretacji postąpić już nie można.<br>Nieco trudniej to powiedzieć o drugim udziale Komedii w festiwalu szekspirowskim, o &lt;foreign&gt;"Un