na biurku?<br>- Pójdę do domu samotnej matki - odrzekła. - Może jutro.<br>- Jak ciebie znam, odłożysz na później.<br>- Naprawdę pójdę. Mam adres.<br>- Tam też są potrzebne pieniądze.<br>- Urodzę dziecko, a potem oddam w dobre ręce. Wrócę do domu i nikt nie będzie wiedział.<br>- Jak ciebie znam i tego zaniedbasz. Uznasz, że musisz dźwigać krzyż do końca. I powleczesz się z dzieckiem przez całe życie.<br>- One mi pomogą. To zakonnice.<br>- Dobrze, że w to wierzysz.<br>Zamilkła. Siedziała nadal z opuszczoną głową, przytrzymując odruchowo płaszcz, rozchylający się z przodu. Zawsze była tęgawa i to na razie pozwalało jej zrzucać wszystko na przytycie. Lecz pewnego dnia