wrażliwość i ona obudziła uczucia.<br>Brytyjski badacz kultury popularnej Dick Hebdige zauważył kiedyś, że muzyka karaibska i południowoamerykańska jeszcze przed II wojną światową chętnie była słuchana przez bogatych białych pasażerów liniowców transatlantyckich, ponieważ łączyła w sobie dwa sprzeczne żywioły: afrykański rytm bębnów i europejską, czyli portugalską albo hiszpańską melodykę. "Sfolkloryzowana" egzotyka w niezbyt ostrym sosie musiała się podobać. Nic dziwnego, że krótko potem zaczęły się podobać horrory o haitańskich zombies, a wreszcie słynny powieściowy "realizm magiczny", zaś biali, protestanccy Amerykanie w latach 50. przyrządzali sobie na przyjęciach najmodniejsze wtedy &lt;foreign&gt;"mexican foods"&lt;/&gt;.<br><br>&lt;tit&gt;Południowy boom&lt;/&gt;<br><br>To wtedy także latynoskie rytmy i melodie zaczynały