nowo odkrył i przyswoił humanizm włoskiego cinquecenta - pierwsze wydanie dziesięciu zachowanych jego tragedii ukazało się w Ferrarze w 1484 r., ale szczególna popularność przypadła na schyłek renesansu i wiek XVII.<br>Powiedzieliśmy, że dramaturgia Seneki była retoryczna i moralizatorska. To dzisiaj brzmi jak przygana. Pamiętajmy jednak, że owa retoryczność była funkcją egzystencjalnej refleksji o odpowiedzialności ludzi za czyny. Nie ma prawie u Seneki fatum, ponieważ nieszczęście jest tu dziełem ludzkim. Oparł się Seneka raczej na Eurypidesie niż na Ajschylosie i Sofoklesie. Od trzeciego z greckich tragików wziął nastrój ponurej zbrodni, wątki nieuniknionej zagłady i biegunowe kreacje: doskonałego bohatera zdolnego do heroicznego samounicestwienia