okres, w którym przyszło działać tylu indywidualnościom krytycznym, różnił się także tym lub owym w poszczególnych podokresach krystalizowania się Młodej Polski, rozmaicie bowiem rozkładano akcenty, co także jest zrozumiałe i całkiem naturalne. Istniała jednak wspólnota w ujmowaniu spraw zasadniczych, istniała wspólnota w pewnych manierach pisania. A jej podstawą było traktowanie ekspresji jako punktu wyjścia wszelkiej działalności artystycznej i jej głównej wartości oraz przekonanie, że krytyk winien poznawać dzieło, którym się zajmuje, metodą wczucia, a więc powinien ujawniać własną indywidualność poprzez szczególny typ obcowania z utworem. Empatia - podkreślam raz jeszcze - nie równała się rezygnacji z własnej indywidualności, nie równała się podporządkowaniu jej