Św. Stanisława, ok. 1934 (Gloria, s. 5). Msze charakteryzuje typ narracji <br>płynnej, z rozczłonkowaniem odcinkowym respektującym strukturę wersową tekstów, <br>operującej pewnym zróżnicowaniem fakturalnym oraz kontrastem temp i dynamiki, <br>nie zaś wyrazu. Jako rezultat przyjętej poetyki ­ wykorzystywania omówionych, <br>ograniczonych świadomie środków ­ styl ten charakteryzuje powściągliwość i nieuchronnie <br>skonwencjonalizowany, jakby powielany typ ekspresji i realizacji duchowości <br>tekstów ­ niekiedy rodzaj naiwnej (by posłużyć się Schillerowskim określeniem) <br>prostoty. Trudno jednak kompozytorom tym odmówić poprawności warsztatowej i <br>inwencji (oczywiście w ramach przyjętych ograniczeń). Zapewne optymalny rejon <br>ekspresji i duchowości tego stylu osiągnął Gieburowski w Missa pro Defunctis <br>(1929), o czym świadczy, m.in. Agnus Dei (s