Jako rezultat przyjętej poetyki wykorzystywania omówionych, <br>ograniczonych świadomie środków styl ten charakteryzuje powściągliwość i nieuchronnie <br>skonwencjonalizowany, jakby powielany typ ekspresji i realizacji duchowości <br>tekstów niekiedy rodzaj naiwnej (by posłużyć się Schillerowskim określeniem) <br>prostoty. Trudno jednak kompozytorom tym odmówić poprawności warsztatowej i <br>inwencji (oczywiście w ramach przyjętych ograniczeń). Zapewne optymalny rejon <br>ekspresji i duchowości tego stylu osiągnął Gieburowski w Missa pro Defunctis <br>(1929), o czym świadczy, m.in. Agnus Dei (s. 23-24, prz. 129).<br> Tendencję tradycjonalistyczną, dominującą w omawianej grupie mszy, próbuję <br>wiązać z oddziaływaniem historyzmu, jednak w jego nurcie szerokim, nie tak stylistycznie <br>rygorystycznym, jak cecylianizm. Można przyjąć, że jest