szerzej <br>zob. s. 109-110). Koncepcja tej XX-wiecznej missa parodia jest indywidualna <br>i interesująca ­ pozbawiona przede wszystkim konwencjonalnych zabiegów archaizacyjnych. <br>Szeligowski posługuje się językiem harmoniki brzmieniowej, przełamując dominującą <br>wówczas w omawianych mszach tradycję harmoniki funkcyjnej, zwłaszcza późnoromantycznej. <br>Zachowuje zaś ­ w końcowej fazie Agnus Dei ­ sposób narracji i skupiony typ <br>ekspresji lirycznej pieśni Szamotulczyka, pogłębiając go za pomocą środków harmonicznych. <br>Nawiązuje ponadto do polifonii wokalnej renesansu w fudze (zob. s. 149-152), <br>stanowiącej pierwszą fazę Agnus Dei; odnotujmy także krótki Bachowski cytat <br>motywiczny z Crucifixus Mszy h (imitowany), w tymże wersie tej mszy (s. 27-28, <br>prz. 152 zaznaczony klamrą).&lt;/&gt;<br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;3