benedicimus <br>(2x) te, adoramus te (3x) glorificamus (2x) te, adoramus (2x), glorificamus <br>te (4x). Są to wyłącznie wezwania uwielbienia i ten typ ekspresji, ewokowanej <br>szeroką, śpiewną, niemal wylewną frazą, kompozytor utrzymuje, przy dialogowym <br>współdziałaniu partii wokalnej z orkiestrową (s. 18, prz. 157).<br> Charakterystyczne dla stylu tej mszy jest niuansowe zróżnicowanie ekspresji <br>w tworzeniu kulminacji i odprężeń, z uwzględnieniem tradycji muzycznej opracowań <br>tekstów mszalnych (zob. także ekspresyjne opracowanie aklamacji miserere w częściach <br>Gloria oraz Agnus Dei prz. 43). W Gloria np. budowanie kulminacji dokonuje się <br>w wersie Quoniam tu solus sanctus, z tradycyjnym wyartykułowaniem struktury <br>Jesu Christe, w tym przypadku z nawiązaniem