odbiegało od przyjętych w społeczeństwie norm postępowania. Zachowanie to uważano nawet za nienormalne, a dla postronnego obserwatora prorok nie różnił się nieraz niczym od człowieka szalonego. Biorąc to pod uwagę uważano proroków za pewien rodzaj derwiszów, czyli żebrzących mnichów, należących do muzułmańskich bractw religijnych o charakterze mistycznym, wprawiających się w ekstatyczny trans za pomocą muzyki i tańca. Tym samym prorocy przestawali być zjawiskiem jedynym w swoim rodzaju w świecie starożytnym. W wyniku studiów nad tekstami innych ludów Bliskiego Wschodu zwrócono uwagę na fakt występowania podobnych zjawisk i gdzie indziej, np. w starożytnym Ugarit. Zresztą i sam Stary Testament w opowieści o