i wiosenne, zdjął robdyszan, wślizgnął koszulę i kalesony,<br>koszulę opancerzył błękitnym półkoszulkiem z doskonałej gumy, puknął w<br>półkoszulek wskazującym palcem i zaczął naciągać spodnie. Spodnie były<br>brązowe, koloru smacznej czekolady, niedawno prasowane, pachnące<br>jeszcze rozgrzanym metalem żelazka.<br> Pan Osiełek strzepnął białą nitkę w okolicy rozporka, zapiął spodnie<br>i nałożył szelki elastyczne, doskonałe; po czym jął plądrować w<br>kieszeniach i dzwonić drobnymi pieniędzmi; zaszeleściło coś w prawej,<br>jakby papierek od zjedzonej czekolady. Wyjął to "coś": kartka;<br>przeczytał: "Dziś o 5 wieczorem czekam na pana, panie Osiełek, na placu<br>Kuglarzy, w pobliżu teatru marionetek". Podpisu nie było. Zdziwił się<br>pan Osiełek i zaniepokoił