miał takiego komfortu: w uszach huczało mu od krótkich, szczekliwych meldunków, pozornie chaotycznych, ale niezlewających się na dłużej niż ułamek sekundy w niezrozumiałą kakofonię. Dowódca mógł być z nich dumny. Jedyne niepotrzebne, za głośne i niewnoszące niczego słowa padły z ust domowników.<br>Czasy były spokojne, a dom mały jak na elitę władzy. Kiedy nie było głównego lokatora - jak tej nocy - wewnątrz czuwał tylko jeden oficer Biura Ochrony Rządu. Mało, ale to właśnie on zdecydował o sukcesie akcji. Zdążył uruchomić alarm - w łagodnej wersji, stawiającej na nogi właścicieli, nie całą okolicę - i odblokować drzwi. Nie trzeba było forsować zamków.<br>Dwie ubrane w nocne