z porannego koszmaru. One podobno trwają tylko kilka sekund, a w snach urasta to do wielotomowej powieści grozy. Zrywam się cały zlany potem, z suchymi ustami, skurczem naciągniętych mięśni, nie mogę zasnąć, nie napinając ich, kiedy tylko rozluźnię mięśnie, natychmiast się budzę. Teraz dopiero widzę, w jakiej pozycji spałem, niczym embrion, zwinięty w kłębuszek, jakbym miał wejść z powrotem do bezpiecznej ciemności, zacisznych ścian brzucha, w pozycji embrionalnej, przykryty mokrą od wewnątrz i ciepłą kołdrą, tłumiącą wszelkie odgłosy z tamtej strony świata.<br>Jestem sam w pokoju, chociaż dom o tej porze nigdy nie jest pusty, słychać już stłumione odgłosy z dołu