i mijało się znacznie większe statki płynące do Jurborka i do morza. <br><br>&lt;tit&gt;Bocca di Magra.&lt;/&gt; Dosłownie ujście rzeki Magry. Na północ od Carrary. Lato, chyba rok 1955. Na tarasie jedynej restauracji w miasteczku siedzimy z Nicolą Chiaromonte, pijąc wino i rozmawiając o teatrze. Przychodzą Mary McCarthy i Semprun, hiszpański pisarz, emigrant we Francji. Toni biega z synami Sempruna. Jest i Miriam, żona Nicoli, tudzież angielska dziewczyna, której nazwiska nie pamiętam, i moja żona Janka. To towarzystwo od czasu do czasu ładuje się na motorówkę w porcie rybackim i jedzie do zatoczki niedostępnej od strony lądu, obrzeżonej skałami białego marmuru. Woda gładka