lustrze. Byliśmy w tym momencie uderzająco do siebie podobni. Ale Klara patrzyła na Mariana.<br>Przypomniały mi się jej okrutne słowa:<br>- Czekaj. Kto wie, co nam życie jeszcze przyniesie...<br>Już wtedy, gdy to mówiła, musiała być zakochana w Marianie.<br>Czy wierzycie w demony? Czy może wierzyć w demony przyrodnik, racjonalista i empiryk?<br>A jednak demon pokierował moją ręką. Porwałem ze stołu butelkę benedyktyna i z całych sił ugodziłem nią w sam środek Galerii Klary. Rozległ się brzęk tłuczonego szkła i plaśnięcia spadających miniatur. Gęsty likier spływał po ścianie. Kątem oka zdążyłem jeszcze dojrzeć osuwającą się na fotel matkę. Odepchnąłem Klarę, wyrwałem się