jakby bohaterom było wciąż duszno; spod wymyślnych kostiumów Zofii de Ines coraz mocniej prześwituje ciało, równoprawny z duszą bohater spektaklu (czy może raczej: obiekt obserwacji). Jeżeli czegoś brak w tym konsekwentnym i przemyślanym przedstawieniu, to wyraźniejszego (trudnego do uzyskania w ciasnocie małej sceny warszawskiego Powszechnego) podkreślenia granicy pomiędzy opanowanym przez epidemię światem, a zamkniętym terytorium kwarantanny; przypomnienia o ciśnieniu, oddziaływującym na izolowanych. A może reżyserka właśnie nie chciała o nim przypominać? Może wolała, byśmy, nie bez zgrozy, spostrzegli, że do okrutnego, wyniszczającego rozdzierania ułomnych ciał i dusz bynajmniej nie potrzeba dżumy, szaleństwa i apokalipsy?<br>&lt;au&gt;(js)&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art"&gt;<br>&lt;tit&gt;Dr Spock i mr Hyde&lt;/&gt;<br><br>Ten