naszym Longobardów, tak jak dowiedzieliśmy się tego od starców"&lt;/&gt; (in quantum per antiquos homines didicimus). Po tych słowach umieszczono listę siedemnastu kolejnych władców, poczynając od "pierwszego króla Agilmunda z rodu Gugingów", a kończąc na samym Rotarim "z rodu Harodów"19. Anitiqui homines - bez wątpienia ci sami, o których mowa w epilogu - byli więc dostarczycielami wiedzy o niepisanych prawach przodków i historycznej wiedzy o poczcie longobardzkich królów.<br>Poczet ten nie był produktem pamięci genealogicznej. Monarchia longobardzka nie miała dynastycznej ciągłości. Rotari na przykład był pierwszym królem ex genere Harodos. Nie omieszkał on zresztą umieścić tuż po liście królów swojej własnej genealogii obejmującej