stopniu niż Jorge Luis Borges. Stylistycznie też Borgesowi nic albo prawie nic nie zawdzięczają. Przejście od kosmosu książek do świata ludzi dokonuje się w ich tekstach płynnie i bez najmniejszych oporów. Grzeniewskiemu potrzebny jest w pewnym momencie żywy Ważyk, rozmówca i przechodzień, którego spotkać można na warszawskiej ulicy. Zamykający Pokrzywę esej zatytułowany Klopsztanga Nawarecki poświęca historii własnej rodziny, a mówiąc ściślej - rozpoznaniu własnej genealogii. Czytając ten znakomity tekst pomyślałem nie bez optymizmu, że ciągle jeszcze zdarzają się autorzy mający odwagę proponować nam esej "zamiast" powieści. Nie potrafię natomiast skomentować faktu, że perły eseistyki polskiej ukazywały się kiedyś w Paryżu, a dziś