niepodległości.<br><br>Robert Solow (Nobel 1987) przedstawił teorię, w myśl której na dłuższą metę jedynym źródłem wzrostu gospodarczego jest postęp technologiczny, a nie inwestycje. W takim rozumieniu kapitał to nie tylko maszyny, ale kwalifikacje i edukacja, a więc kapitał ludzki.<br><br>Paul Romer ze Stanfordu lansuje teorię wzrostu, której często przylepia się etykietkę neo-Schumpeterowskiej (Joseph Schumpeter, autor idei twórczej destrukcji). W myśl tej teorii zarówno klasyczne recepty maksymalizacji oszczędzania jak i keynesowskie przepisy na wzrost spożycia omijają sedno rzeczy. Ani sterowanie polityką monetarną, ani fiskalną samo przez się nie zapewni stałego wzrostu standardu życia. Zdaniem Romera najważniejszym zadaniem dla polityki gospodarczej jest