wieczka muszli. Osłaniały się zatem przed wrogami własną szczęką! Znajduje to pewne potwierdzenie w budowie aptychów. Podobnie jak wieczka niektórych ślimaków, aptychy bywały pokrywane od zewnątrz węglanem wapnia. Różnorodne kalcytowe okrywy aptychów zachowują się w stanie kopalnym nawet w takich skałach, w których aragonitowe muszle amonitów uległy rozpuszczeniu. Bardzo burzliwa ewolucja amonitów (por. ryc. 2.3, 2.4, 2.14, 9.9) zakończyła się ich wymarciem u schyłku kredy. Podobnych do późnokredowego kryzysów w ewolucji amonitów było wiele, ale zazwyczaj przynajmniej kilka linii ewolucyjnych (gatunków) je przeżywało.<br>Belemnity Bliskość anatomiczna amonitów i kalmarów znajduje wytłumaczenie w bliskim pokrewieństwie ewolucyjnym tych gałęzi