fikcjonalności; nie z grą iluzji i deziluzji mamy do czynienia, ale z fikcją świadomą siebie (metafikcją).<br>Sprawności Bieleckiego-fabulatora dowodzi precyzyjna konstrukcja narracji ramowej, z której wyprowadzone zostają "historie drugiego stopnia" (często opowiadane przez narratorów podrzędnych i - dla podsycenia ciekawości czytelnika - przeplatające się ze sobą), zawsze przy tym umotywowane jako exempla, uzasadniające rozważania nadrzędnego opowiadacza, bądź wątki uboczne, które zarazem rozwijają fabułę narracji ramowej. Konstrukcja powieści nawiązująca do wzoru kompozycji szkatułkowej zostaje zamknięta swoistą pętlą, gdy jedna z narracji podrzędnych "pochłania" opowieść ramową. Finał to czysto konwencjonalny, toteż pociąga on za sobą wystąpienie najwyższej instancji nadawczej, Autora, który w ostatnim rozdziale