barokowego poczucia piękna śmierci.<br> Piękno ma być zarazem śmiertelne i nieśmiertelne - piękno stworzone przez człowieka oczywiście.<br> Skoro forma Rymkiewiczowska bierze swój początek w baroku, to "ja" poety nie może się wyrazić tak indywidualistycznie czy psychologicznie, jak bywa w poezji nam współczesnej. Poeta sam stanowił raczej - jakkolwiek wyraziście by siebie przedstawił - exemplum człowieka w całości barokowego planu, kosmosu. W boskim świecie stanowił byt piękny i ohydny zarazem, przemijający i cielesny, obdarzony zdolnością do życia i śmierci, miłości i pojmowania wiedzy.<br> Poeta w poezji Jarosława Marka Rymkiewicza idzie w pewnym sensie w jego ślady. Ale silniejszy, bogatszy jest o świadome uczestniczenie w ciągu