takich nie mam. Samokrytyki komunistyczne są wyrazem albo zdrady, albo klęski politycznej. Nie znam przypadków, by komunista nie zagrożony, nagle, na skutek przeżyć, własnych przemyśleń czy z jakiejś wewnętrznej potrzeby przyszedł do partii i spowiadał się z tego, co źle robił lub co źle pomyślał. Wszyscy taki fakt odczytaliby jednoznacznie: facet przejawia wyraźnie objawy choroby psychicznej. Zwykle działo się to według znanego schematu: ktoś go zaatakował, powiedział - my wiemy, że ty masz to i tamto na sumieniu, i facet pod presją środowiska czy na rozkaz swego naczalstwa albo ze zwykłego fizycznego strachu dochodził do wniosku, że należy wystąpić z samokrytyką. Taktycznie