na imię Wawrzek, a mnie Jędrek. Strzelaliśmy razem do Italiańców w obronie austriackiego <dialect>cysorza</>. Kiedy potem znowu zeszliśmy się w Krakowie przy piwie, ale to już było grubo po II wojnie światowej, zaczęliśmy przemyśliwać, do kogo by tu znowu postrzelać, bo nad tą rzeką Piave we Włoszech strzelało nam się fajnie. Do kogo było strzelać? Pod ręką mieliśmy komunistów. Wiedzieliśmy o kilku <dialect>gwerach</> zakopanych pod Turbaczem, no ale we dwóch nijak nam było iść na Kraków i zaczynać <dialect>szarpackę</>. Obydwaj zaś byliśmy piśmienni. Rada w radę postanowiliśmy strzelać do komunistów słowem pisanym. Mieliśmy dobrą znajomość z wielką gaździną polskiej literatury, panią