wciągam już w biegu. Po antrakcie podmiejskich dzielnic i brązowych zimowych gajów wydostajemy się nad Starnbergersee. Stalowa tafla wśród świerków, kresów jej okiem nie sięgniesz. Oto po ciężkich chwilach przedzierania się przez igliwie lasów, podszycia pokrzyw, gęstwiny borówek, trzęsawiska i dżungle zadrutowanych, zabarykadowanych ulic nagle: Thalassa! Thalassa! Śpiew wiatrów, szmer fal!<br>Jezioro znów przesłoniły pagórki i kępki drzew. Teraz stukot kół na zwrotnicach, budki dróżników i wreszcie niski peron z gotyckimi szyldami "Murnau". Stacyjka niezbyt imponująca, szara i obdrapana. Wagony towarowe na bocznicach i czubate góry węgla.<br>Ściągam wór na podłogę, a potem sięgam po neseserek. Trzymam go kurczowo w lewej