do córki. Nie patrzyła na nią, patrzyła gdzieś za okno, oczy miała zmrużone, nozdrza rozdęte, jak przy wielkim wysiłku. <br>- Wiesz co? - rzekła. - Ja myślę, że dobrze byłoby tobie wyjść za mąż za Pawła. <br>Marta drgnęła z wrażenia. <br>- Co? za mąż? za Pawła? dlaczego? <br>- A ot, dlatego - odpowiedziano jej i z fałdów sukni Róży wysunął się bukiet storczyków. - Dlatego, że on ma zrozumienie dla sztuki. On lubi ciebie za śpiew, nie za głupstwa. Przyniósł kwiaty, mówi: "Nie mogę zapomnieć, jak ona Ganimeda śpiewała". Czy ja wiem? Ja widzę, że nie jesteś szczęśliwa... <br>W kilka miesięcy później Marta przyjęła oświadczyny Pawła. <br>Istotnie lubił