człowieka, ponieważ nicość w ogóle nie może przychodzić. I kryje się w tym niewątpliwie paradoks: czy się bierze pod uwagę pustkę czy próżnię, niezrozumiałe jest, jak mogą one być agresywne. Stąd spotykane choćby u Leśmiana nieustanne substancjalizowanie śmierci.<br>Zogniskujemy obecnie naszą uwagę na samej "pustoszącej pustce".<br>Przedstawiając poglądy Heideggera na fenomenalną istotę śmierci, pisze Alphons de Waelhens: &lt;q&gt;"Umieranie przynależy &lt;page nr=275&gt; do Dasein jako niemożliwa do przezwyciężenia (bo nieunikniona), jako najbardziej osobista (bo stawiająca mnie wobec samego siebie w całkowitym ogołoceniu), jako najbardziej irracjonalna (bo zrywająca wszelkie związki z innymi możliwościami) możliwość"&lt;/&gt;. Podobnie sam Heidegger: &lt;q&gt;"Śmierć jako kres Dasein jest najbardziej własną, najbardziej