była raną, która szybko musi się zasklepić, i zbliżają się do siebie dwie części jednego ciała, powoli, bez pośpiechu, niczym krawędzie muszli, małża, pozostawiając jedynie fragment swojej głębi, wyglądający jak zakładka, jak koniuszek języka, którego wystarczy dotknąć, żeby się znów otworzyła. <br><br>Blachowski wrócił, powiedział, że bliżej szosy stoi jeszcze jeden fiat i syrenka, ale drzewa zasłaniają tablice i nic nie może odczytać. Postanowiliśmy jednak pójść w kierunku domu. Z daleka widzieliśmy, że obok ziła piętrzą się pryzmy żelastwa, a ludzie, którzy przyjechali niebieską nyską, stawiają ogrodzenie. Któryś z chłopców tam pobiegł. Okazało się, że na miejscu naszego boiska będzie cmentarz. Pomyśleliśmy