światem. I przypomni, że dewizą jego było Gott mit uns. Kamienny Komandor Molierowski twierdzi, że "nie potrzebuje światła, kogo Bóg prowadzi". Lecz podobnie groteskę rozumieli Pirandello, Witkacy i cała Europa lat dwudziestych XX wieku: jako łączenie przeciwieństw aż do śmieszności, łączenie powagi i karykatury aż do rozpaczy, łączenie prawdy i fikcji aż do zgonu, łączenie rzeczywistości i wyobrażeń aż do dziwactwa. Właśnie taki jest Molierowski Komandor w "Dom Juanie", antyteza żywego ciała, antyteza cielesnego człowieka, kamień jako ideał ludzki. Ale to on właśnie, ów komiczny, pretensjonalny, anachroniczny posąg cmentarny, który kiwa głową, chodzi i gada, to ów prawdziwie antyhumanistyczny, groteskowy, absurdalny