z szablą, która charakteryzuje się gładkimi okładzinami rękojeści z kłów morsa i finezyjną ornamentacją powierzchni jelca i okuć pochwy w postaci delikatnych splotów roślinnych.<br>Do grupy trzeciej zalicza się karabele XVII- i XVIII-wieczne z kręgu kultury ormiańsko-tureckiej. Charakteryzowały się one długą rękojeścią w całości pokrytą blachą zdobioną srebrnym filigranem (w egzemplarzach starszych) lub emalią (w młodszych egzemplarzach), jelcem w stylu perskim (o ramionach opuszczonych w dół) lub tradycyjnym prostym; rękojeści zaopatrzone były często w gruby pleciony łańcuszek łączący (i zamykający jednocześnie rękojeść) głowicę z przednim ramieniem jelca. Szable tej grupy miały szerokie głownie o małej krzywiźnie i pióro wyodrębnione