chłopskiej twarzy. Była poważną konkurencją dla samowara w roztaczaniu atmosfery "ujutności" i ciepła domowego, których brakowało w zachowaniu oficjalnie nastrojonym hrabiostru. Niania wyraźnie była ciekawa nowego "uczitiela", bacznie obserwowała mnie zza swych "oczek"1, ale jednocześnie nadzorowała przebieg podwieczorku, bacząc by nie zabrakło konfitur, śmietanki i kruchych ciasteczek, a opróżnione filiżanki nie stały puste. 1) Okularów.<br><br>Była właściwie już na emeryturze od dawna, zważywszy wiek jej ostatniego wychowanka, Serioży, ale w dawnych domach rosyjskich nianie miały status dożywotni i trudno by go określić stanem spoczynku. Widzę do dziś, ilekroć wracam myślą do Szczors, tego zażywnego "duszka" domowego ogniska, nieustannie krzątającego się