na śmierć. Kiedy niebezpieczeństwo tak się wzmaga, że śmierć staje się nadzieją, rozpacz jest beznadziejnością niemożliwej śmierci"&lt;/&gt;.<br>Czymże jest ta Kierkegaardowska choroba na śmierć? Czymże ona jest, jeśli nie uwarunkowaną przez Ethos egzystencjalnej filozofii możliwością przeżycia potępienia? Bo potępić to zarazem zabić i pozwolić żyć. Zabić moralnie, a kazać żyć fizycznie. Jakkolwiek trzeba by nazwać wewnętrzny stan człowieka potępionego: rozpaczą czy trwogą, czy jeszcze inaczej, jest on w każdym razie stanem "śmierci niemożliwej". Słowo "potępienie" ma pierwotnie sens religijny. Potępienie jest tutaj zawsze "wobec Boga". Ale sens ten wcale nie wiąże się z religią w sposób konieczny. Potępiać może każdy, kogo