Jonasza", tych pięknych i wzruszających krótkich pieśni żałobnych. Przeniósłbym do tej części kilka tekstów z części drugiej. Tych o śmierci pewnych słów, pewnego języka, pewnej mowy. Jak z "dziewki" zrobiła się "dziwka", ale i ona odeszła, stała się "kociakiem", potem odszedł "kociak" i zrobiła się "panienka". Jak gasły <orig>"andrusy"</>, <orig>"żigolaki"</>, <orig>"flirty"</> i <orig>"garkotłuki"</>. Język, jak wiadomo, też się wykrusza. Ale wykruszone miejsca natychmiast zarastają. Zresztą często coś ginie, bo wypiera go nowe. Słowa piętrzą się na słowach jak umarli w zbiorowych mogiłach (z jednej z takich mogił wydobyto kilka lat temu zamiast Witkacego jakiegoś przygodnego kompana pośmiertnej niedoli). Po ludziach umarłych