krańca do krańca, a jego drobne desenie układają się w zaciszne zatoki, w których Witek napada na moją flotę i bierze ją do niewoli. Straty mam wielkie, bo moje plastelinowe korwety o masztach z zapałek i żaglach z bibułki są piękniejsze od jego krzywych łajb. Ale Witek jest szybszy, jego flotylla rozrasta się w piorunującym tempie i podobno dzięki swojej liczebności ma znacznie większe prawa. Zresztą prawa zawsze zależą od niego, a w dodatku ja go kocham. Więc gdyby pan Stach przestał zawracać głowę mojej ciotce, nie byłabym aż tak zależna od admiralskiego widzimisię Witka i może ciocia Janka nie umarłaby