tragedii w Paryżu pozostał niezmienny i z czasem kostniał. Podobne zarzuty (choć już bez ataków na Woltera) po dwudziestu kilku latach, gdy batalie o teatr wchodziły do programu romantyzmu francuskiego, wysuwał Emile Deschamps: &lt;q&gt;&#132;tragedia francuska, przechodząc z jednego naśladownictwa w drugie, stała się w końcu z nielicznymi wyjątkami banalną foremką, do której wrzuca się doskonale umotywowane wejścia i wyjścia postaci, dodając nowego blasku ich słowom i działaniom. Stąd właśnie obojętność publiczności dla Teatru Francuskiego, który był zawsze naszą chlubą i najszlachetniejszą przyjemnością"&lt;/&gt;.<br>Znów teatr tragiczny, symbol stylu wysokiego i doskonałości, stał się nie tylko celem ataków, ale i punktem wyjścia