kapistów z pierwszej doby było zaledwie paru.<br>Powojenny atak na tę grupę szedł w Polsce równolegle z wzrastaniem i rozszerzaniem się walki o socrealizm. W lipcowym numerze "Przeglądu" z 1950 roku Mieczysław Porębski pisze, że nie abstrakcjoniści, nie "uniści" są najgorsi, kapiści są "równie jeżeli nie bardziej szkodliwi". Zarzuty? Naturalnie formalizm, no i uległość poszczególnych artystów wobec nacisku obcych idei i wzorów (pewien minister faszystowski na jednej z przedwojennych biennale ogłaszał, że kto z włoskich artystów ulegać będzie obcym wpływom, będzie zdrajcą). Kapiści w dobie dwudziestolecia niepodległości walczący o pewne elementarne prawdy malarskie w ostrej opozycji do ówczesnej krytyki oficjalnej to