może być uważane w drugim dziesiątku lat [XIX w.] za najpierwszy punkt w rozwoju naszej krytyki, a choć Brodziński przesunął w końcu takowy nad Wisłę, nie odjęło to wileńskiemu profesorowi znaczenia ze względu na jego ucznia &#150; Mickiewicza&#133;".<br> Wolno także przypuszczać, że właśnie w tamtych latach dobiegł końca proces formowania się osobowości Leona Borowskiego oraz pełnego utożsamienia się z określoną formacją kulturową. Samouk, pozbawiony w młodości szansy na odbycie systematycznej edukacji pod okiem wybitnych uczonych, przyjął ostatecznie postawę i sposób myślenia typowego przedstawiciela polskiego oświecenia. Unikał poglądów i ocen krańcowych, krytycznie odnosił się do przejawów umysłowego zacofania i obskurantyzmu, ciemnoty