ciemności, wszedł w smugę blasku z ulicy. Plecy <br>miał lekko zgarbione, a głos znużony jak głos Kazia <br>przed chwilą. - Trzymaj się i ty, Pinokio. <br>Przemyśl co nieco. Śpij, Kaziu, nie jest źle. Naprawdę.<br>- Jasny grom - powiedział beznamiętnie Rylec, gdy <br>za Siwym zamknęły się cicho drzwi. - Po cholerę <br>brałeś tę marną forsę bez pytania, Kaziu?<br>- Oddałbym... - odezwał się stłumionym <br>głosem zagadnięty.<br>- Słyszeliśmy - wzruszył ramionami Adam. Były <br>ciężkie, jakby dźwigał kamienie. - Ale po co <br>tak głupio?<br>Odpowiedział mu śmiech Pinokia. Okularnik odsunął <br>się od okna, odtrącił Adama i wciąż chichocząc <br>wyszedł z sypialni. Drzwi nie zamknął.<br>Nasłuchiwali, ale na korytarzu było cicho.<br>Kiedy