to wesoły,<br>przeważnie bowiem chodził goły.<br>Lecz wtem - okazja nadzwyczajna!<br>Szmaciak odkrywa Apfelbauma,<br>który nazywa się Jabłkowski.<br>Odtąd już żywot wiódł beztroski.<br><br>Przechodząc raz ulicą Szewską,<br>przypadkiem spotkał się ze Stefką.<br>Cześć! Jak ci leci? - i od słowa<br>zaczęła cała się rozmowa.<br>Stefka ma żal, że Rurka sknera,<br>że całą forsę jej zabiera,<br>a gdy się oddać mu jej wzbrania,<br>to spuszcza jej straszliwe lania.<br>Poszli do Stefki do mieszkania.<br>Szmaciak ją chytrze spoił wódką,<br>jeszcze się podroczyli krótko<br>i Stefka wolny przystęp dała<br>do sanktuarium swego ciała.<br>Dumny z zadanej Rurce klęski<br>Szmaciak się poczuł bardzo męski.<br>Obronię cię przed