pokolenia, które rosło i dojrzewało w blasku legendy napoleońskiej. Bezpośredni spadkobierca tradycji napoleońskiej jako szesnastoletni młodzieniec głosił chwałę oręża polskiego w odzie Do mego wuja, odczuwając jednocześnie rok 1812 jako grób nadziei Polaków. Kierując swój utwór utrzymany w formie retorycznego przemówienia do bohatera spod Samosierry i Wagram, młody poeta asymilował frazeologię ody triumfalnej z okresu Księstwa Warszawskiego, jednocześnie nawiązując do tradycji elegii porozbiorowej. Także w Odzie do Polski kojarzył motywy i stylistykę charakterystyczne i dla ody bohaterskiej, i poezji grobów i ruin.<br> Duma o Bolesławie Śmiałym&#133; była natomiast świadectwem zainteresowania gatunkiem, w którym zamknął później swoje najdojrzalsze dokonania literackie, pisząc