minę miał zasępioną - wiedział z wieloletniej praktyki, że za parę godzin będzie zmuszony zarządzić wymarsz z okupowanego nieba i gonić dalej przez bezkres równoleżników i południków. Zresztą, gonić czy uciekać - na jedno wychodziło. W głębi swej księżycowej duszy szanował przeciwnika. Latem to słońce zyskiwało przewagę. Ledwie skryło się na zachodnim froncie, już atakowało od wschodu. Ale zima, zima należała do niego, dopiero wtedy mógł dać odpocząć wojsku i rozejrzeć się za świeżym rekrutem. Na niebie wszystko wyglądało inaczej niż w życiu Zygmunta, który cofał się do głębokiej defensywy.<br>- Zygi!... - w poświacie księżyca wlewającej się do pokoju podskoczył czerwony ognik. - Zygi, kiedy