Gromnica! Gdzie gromnica? Babka trzęsącymi się rękami wydobyła z komódki piękną i ozdobną świecę, schowaną na ostatnią minutę dla siebie i męża. Długo mocowała się z zapałkami. Wreszcie zadygotał malutki płomieniek. Polek leżał z zamkniętymi oczami. Krew rytmicznie uchodziła z jego ust i nosa. Zdawać się mogło, że chłopiec coś gada, że chce przemóc czerwoną chustę wepchniętą między zęby. Pani Burbowa wpadła z ręcznikiem ociekającym wodą. Rzuciła go na piersi chłopca, a potem uklękła koło łóżka. Trzymając wspólnie świecę gromniczną, jęły głośno odmawiać modlitwę za konających.<br><br> 17. Nie opodal klasztoru była górka nieduża, ale bardzo stroma, najważniejszy zimą probież zdolności narciarskich