cięgi. <br>- Pomocy! - wrzasnął. - Szarleju! Pomocy! <br>Szarlej, który przyglądał się zajściu z umiarkowanym zainteresowaniem, odstawił kufel i nie spiesząc się podszedł.<br>- Dosyć zabawy. <br>Galanci obejrzeli się - i jak na komendę ryknęli śmiechem. Faktycznie, Reynevan musiał przyznać, w swym kusym i pstrokatym odzieniu demeryt nie prezentował się najdostojniej. <br>- Chryste Panie - parsknął pierwszy galant, pobożny widać. - Ależ pocieszne figury spotyka się na tym krańcu świata! <br>- To jakiś miejscowy błazen - ocenił drugi. - Widać po cudacznym stroju. <br>- Nie suknia zdobi człowieka - odrzekł zimno Szarlej. - Odejdźcie stąd, łaskawcy. Prędziutko. <br>- Coo? <br>- Panowie - powtórzył Szarlej - łaskawie zechcą się oddalić. Znaczy, pójść sobie stąd gdzieś daleko. Nie musi być Paryż