Tatę. <br>- Panie profesorze... <br>- Cóżeś tak przegalopował finale? Gonił cię kto? <br>- Nerwy, panie profesorze... <br>- To nie "wyścig pokoju". <br>Tata gderze, ale czuję, że jest ze mnie rad. Zerkam jeszcze raz na estradę: czarne skrzydło Steinwaya, nad nim białe popiersie, czerwone róże - i... słyszę właściwe tempo finale. Wściekły na siebie za ten galop, wybiegam na ulicę. <br>Słońce. Ciepło. Rozpinam płaszcz. Dopiero marzec, a już wiosna. W obu gablotach afisze: <br>"Eliminacje polskich kandydatów <br>do Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego <br>im. Fryderyka Chopina". <br>Ile razy spojrzę na gabloty - coś drapie w gardle: "To mój afisz..." <br>Poproszę w sekretariacie, żeby dali jeden taki. Wyślę ojcu. <br>Twarz słońcem spalona