Ułan - organizator wcale niemałego wycinka narodowej wyobraźni i jej niezniszczalna klisza: malowany, lekkokonny, będący, zgodnie z turecko-tatarską etymologią słowa, zarazem chłopięciem i mężem; który urodę niedojrzałości łączy z siłą nieulękłego hartu - to osoba w równie perfekcyjny sposób spełniająca się w hołubcach i tanecznych umizgach, jak w zwrotach koniem, wściekłej galopadzie i szermierskich fintach. Spróbujmy tę postać szalenie ruchliwą - a nie jest to przypadkowe określenie - uchwycić w kontekście, w którym zadomowiła się najtrwalej: w kulturze popularnej - pieśni i piosence żołnierskiej i patriotycznej (romantycznej lub o oczywistej romantycznej proweniencji).<br>Jednym z evergreenów ułańskiego repertuaru jest niewątpliwie piosenka Ostatni mazur. Utwór ten - jedna