miasta, powlokłem się do mego z Melanią mieszkania, gdzie przecież pozostał taboret z resztką monet. Już na schodach usłyszałem hałas; w salonie odbywał się wielki bankiet na dwanaście chyba osób. Melania z ochotą podawała do stołu; co dziwniejsze, pomagała jej w tym rozpromieniona Wiesia. Pan Bazyli, pięknie ogolony i w garniturze, nalewał wina do kieliszków. Reszty osób nie znałem; nie wyglądali mi na bywalców salonów, a jeżeli pijali wino, to raczej w bramie. Na mój widok Melania nie okazała spodziewanej radości.<br> - Co, już jesteś?! Odechciało ci się Paryżów?!<br> Do takiego tonu nie byłem przyzwyczajony. Coś się połamało w Melanii.<br> - Niech pan